مهدیا

…چون وقت نماز داخل  میشود وضو می سازم  وبه مصلای خود میروم  ولحظاتی می نشینم تا اعضاوجوارح من آرام گیرد، پس برمی خیزم وکعبه را میان دوابروی خود قرارمیدهم وصراط را زیر قدم خود می بینم وبهشت را درسمت راست وجهنم رادر سمت چپ وملک الموت را پشت سر وچنان می پندارم که گویا این اخرین نماز من است.

پس میان بیم وامید می ایستم وتکبیرت الاحرام رامیگویم وشمرده قرائت می کنم،باخضوع وخشوع رکوع وسجده می کنم وبا خضوع نمازرابه پایان می رسانم ونمی دانم که ایاقبول است یا نه؟

(علامه طباطبائی)