مهدیا

بندگی خدا در قدم اوّل متوقف بر معرفت و شناخت حقیقی پروردگار است. از این رو در روایت آمده است: “كسی كه گناه می كند، خدا را به مفهوم واقعی نمی شناسد".

البته معرفت عقلانی كافی نیست. باید امدادها و الطاف و صفات جمال را بشناسد تا عواطف بر انگیخته شود.

آن كس كه تو را شناخت جان را چه كند فرزند و عیال و خانمان را چه كند
دیوانه كنی، هر دو جهانش بخشی دیوانة تو هر دو جهان را چه كند.

یاد خدا به صورت ذكر جلی و خفی

همواره خدا را حاضر و ناظر و حامی و پشتیبان دانستن.

رسول خدا(ص) می فرماید:

“خدای عزّوجلّ فرموده است: هنگامی كه بنده سرگرم و متوجه به من باشد حاجت و لذّتش را به یاد خود قرار می دهم و چون با او این سلوك و رفتار را داشته باشم او به من عشق می ورزد و من به او عشق می ورزم. در این صورت حجاب میان خود و او را بر می دارم و او جز مرا نمی بیند".